WITTEVEEN – Soms zegt de uitslag niet alles. Op een zonnige zondagmiddag, met de ziekenboeg voller dan het strafschopgebied bij een corner, stond een uitgedund Witteveense Boys tegenover het sterke Schoonebeek. Zelfs verzorger Henk moest noodgedwongen zijn waterzak overdragen aan collega Jacob, die – laten we eerlijk zijn – toch wat minder gevoel heeft voor dramatische entrées op het veld. Toch vocht Witteveen met alles wat het had. Het werd een duel van karakter, van bijna’s en van gebroken verwachtingen. Eindstand: volgt later, maar het verhaal gaat dieper.

Pijnlijke start, vroege hoop

De openingsfase toonde lef. In minuut twee stuurde Thijs met een lange bal Finn op avontuur. Die dreigde buitenom, trok binnendoor weg van zijn directe tegenstander, snelde voorbij de tweede met een subtiele voetbeweging, en had een vrije schietkans. Het stadion hield de adem in. Maar het schot, een zacht rollertje, belandde zonder gevaar in de handen van de doelman. Een gemiste kans die als voorbode zou gelden voor de middag.

Slechts vijf minuten later werd het stil langs de lijn. Danny – nog nagenietend van zijn verjaardag – greep naar zijn kuit. Zijn gezicht sprak boekdelen. Teneergeslagen verliet hij het veld, een aderlating voor het team en voor de balans. Nick Huizing nam zijn plek over.

Slag op het middenveld en bittere achterstand

Witteveen beet zich vast. In de 13e minuut viel een afvallende bal voor Luuk, die zijn innerlijke Van Basten naar boven probeerde te halen. Helaas koos de bal voor een andere route: recht in de handen. Even later weer een flits: Thijs met een magistrale crosspass op Luuk, die breed legde op Finn. Maar opnieuw werd het schot geblokt.

Het was Schoonebeek dat op voorsprong kwam in de 19e minuut, na een aanval over rechts. De bal werd slim teruggehakt vanaf de achterlijn en diagonaal binnengewerkt via de paal. 0-1.

De Boys rechtte de rug. Een corner van Thijs dwarrelde bij de tweede paal, waar Finn zijn kans rook – geblokt. De rebound viel voor de voeten van Tobias, die op een haar na de linkerpaal miste. Het zat niet mee. En dat zou het blijven doen.

Vlak voor rust: flits van schoonheid zonder beloning

Terwijl de eerste helft richting het einde kroop, kwam Witteveen nog één keer gevaarlijk door. Finn denderde nog maar een keer over de flank. De turbo erop, de tegenstander achterlatend met alleen zijn schaduw als gezelschap. Pass breed op Sander, die de bal nét kon doortikken naar Jari, die mikte met links en schoot hoog in de handen van de keeper. Prachtige aanval. Geen goal. Rust: 0-1 en een beetje frustratie.

Tweede helft: hoop, frustratie en de genadeklap

Met slechts één wissel op de bank – Dennis Middelbos – had trainer Kwint weinig keus. De formatie verschoof naar een 4-3-3 met Nick links, Sander centraal en Finn op rechts.

Al snel in de tweede helft moest keeper Nick direct ingrijpen na een schot in de korte hoek. Uit de daaropvolgende corner werd gevaarlijk over gekopt. Even later leek de gelijkmaker in de maak: Sander brak door, legde perfect op Senna, die met wat geluk de bal mee kreeg… Oog in oog met de keeper… maar helaas…

En zoals het vaker gaat in voetbal: als je zelf niet scoort, dan doet de ander het wel. Direct uit de grote kans voor Witteveen kwam een counter met een scherpe voorzet vanaf links die genadeloos werd afgerond. 0-2.

Terug in de wedstrijd

Waar anderen de handdoek zouden gooien, beet Witteveen van zich af. Finn vond Sander met een lage voorzet: 1-2! De hoop keerde terug. Het publiek ging er weer voor zitten.

Toch draaide de wedstrijd niet de goede richting op voor Witteveen. In minuut 76 werd balverlies op het middenveld fataal. Een flitsende counter van Schoonebeek, een geplaatst schot vanaf de rand zestien en het was 1-3. Een mentale tik.

Laat slotoffensief zonder loon naar werken

Toch bleef Witteveen komen. Finn met opnieuw een voorzet vanaf rechts, de keeper bokste de bal half weg, Senna pakt de rebound en… schiet de bal over. De bal miste net dat beetje liefde. Of zoals een supporter van Schoonebeek droogjes riep: “Daar had meer banaan in mutt’n.”

In de laatste minuut knokte Thijs zich nog één keer los, na een fabelachtige actie van Jari. Zijn schot van afstand miste kracht en precisie. De moed was er, de beloning bleef uit.

Conclusie: Witteveen verdient meer dan de uitslag doet vermoeden

Deze nederlaag doet pijn. Niet alleen vanwege de score, maar vooral omdat het anders had kunnen lopen. Een team dat met tape, karakter en liefde voor het spel overeind bleef tegen een sterke tegenstander. De man van de wedstrijd namens Witteveen was Thijs “Uitjes” Uineken die supporters van beide kanten heeft laten genieten van de vele mooie crosspasses. Nu niet naast je schoenen gaan lopen Uitjes.

Volgende week komt Kraggenburg op bezoek op De Roskamp. Hopelijk met minder tape, meer fitte benen en de immer betrouwbare hand van Henk weer aan de waterzak.

Erik van Klinken zong zaterdagavond al over het lot van de boys. Witteveen speelde zondag uit tegen USV in Nieuwleusen, maar voordat het zover was, werd er op zaterdagavond eerst nog flink gefeest. Bij de Zoepstreek stond bijna de hele selectie te hossen, en niemand minder dan Erik van Klinken betrad het podium met zijn nummer “Stop de trein”. Helaas werd die titel zondag werkelijkheid: de groen-witte trein van Witteveen werd voor het eerst dit jaar tot stilstand gebracht – en dat gebeurde tegen USV.

Vanaf het eerste fluitsignaal maakte de thuisploeg haar bedoelingen duidelijk door het initiatief te nemen. Dit leidde niet direct tot grote kansen, maar Witteveen kon daar op de counter ook weinig tegenover zetten. De openingsfase was tam, mede door de lastige omstandigheden: een harde wind en een zwaar bespeelbaar veld bemoeilijkten het spel. Het openingsdoelpunt paste dan ook bij het wedstrijdbeeld. Een afstandsschot werd via de rug van een Witteveen-speler in de voeten van een USV-aanvaller gekaatst, die vervolgens beheerst de 1-0 binnenschoot. Met die stand gingen beide teams de rust in.

Ook in de tweede helft wist Witteveen niet van speelstijl te veranderen. USV bleef de bovenliggende partij, met veel balbezit, maar zonder direct de wedstrijd te beslissen. Hierdoor bleef het wel nog lang spannend, al wist Witteveen zelf nauwelijks iets te creëren. In de 72e minuut viel dan toch de beslissing: de thuisploeg maakte er 2-0 van en stelde daarmee de overwinning veilig. USV kreeg daarna nog enkele kansen, maar de eindstand bleef ongewijzigd.

Witteveen speelde minder sterk dan in de afgelopen weken. Ligt dat aan het feest de avond ervoor? Dat zou te makkelijk zijn. USV was zondag simpelweg de betere ploeg en liet zien waarom ze tot de titelkandidaten behoren.

Volgende week wacht een belangrijke wedstrijd in de strijd om een plek in de middenmoot. Dan nemen de boys het thuis op tegen Schoonebeek.

Foto met dank aan USV

Sommige middagen zijn niet zomaar wedstrijden, ze worden kleine legenden. Zaterdag in Witteveen was er zo eentje. Acht wedstrijden ongeslagen na promotie, een keeper in goddelijke vorm, een aanvoerder die zijn ploeg op sleeptouw nam, én – alsof dat nog niet genoeg was – een optreden van niemand minder dan Bert Solo. Wie erbij was, weet: het was een dag waar voetbal en dorpsgevoel naadloos in elkaar overgingen.

De wedstrijd: een tactisch schaakspel met een held in doel

De Boys begonnen in een flexibele 4-3-3, maar met Rob in de spits die zich regelmatig liet uitzakken, leek het vaak meer op een 4-4-2.

De eerste kans van de wedstrijd was voor Wijster in de 27e minuut. Een vlot lopende aanval over rechts eindigde met een teruggetrokken bal op de rand zestien, gevolgd door een strak schot richting de verre hoek. Maar daar was hij: Nick H., de levende muur. Met een katachtige reflex tikte hij de bal uit de hoek. Een redding van formaat, en de eerste van meer.

Twee minuten later volgde de beloning aan de andere kant. Tim stuurde Jari weg op links, die scherp voorzette op Finn. Die bleef koel en tikte beheerst de 1-0 binnen. Een aanval uit het boekje. De tribune explodeerde. Bier vloog. Spieren spanden. Hartslag omhoog.

De eerste helft bleef levendig: twee scherpe corners van Thijs zorgden voor gevaar, en Wijster kreeg nog een kansje via een korte kaats door het centrum, maar het schot vloog hoog over. In blessuretijd van de eerste helft volgde nog een moment van dreiging van Finn na een afgeslagen corner – zijn schot was te slap, zonde, daar had meer ingezeten.

En toen, vlak voor rust: paniek bij de Boys. Een steekbal door het centrum leek dodelijk, maar Luuk, koel als een bevroren colaatje, tikte de bal nét voor de inkomende aanvaller weg. Cruciaal. Rust met 1-0.

De tweede helft: druk, reddingen, en een vleugje humor

Na de thee kwam Sander erin voor Rob. En hoewel hij niet de meest opvallende invalbeurt op zijn naam schreef, kreeg hij wél nog een hoofdrol in het slotakkoord van de dag – zij het ongewild (maar daarover straks meer).

Wijster kwam met hernieuwde energie uit de kleedkamer. Hun nummer 9 kwam verrassend mee naar voren en haalde uit van afstand: een verraderlijke zwabberbal die rakelings gevaarlijk leek, maar daar stond weer die man met de handschoenen: Nick. Alsof hij de bal al kende uit een vorig leven.

In de 58e minuut kreeg Wijster een enorme kans: voorzet vanaf links, bal werd goed teruggelegd en van zo’n twaalf meter volgde een knal laag… maar weer was het Nick die met vaste hand en stalen blik de boel in toom hield.

De Boys kwamen er af en toe razendsnel uit. In de 61e minuut ving Finn een hoge bal, legde netjes terug op Jari, maar diens schot werd op het nippertje geblokt. Het zat er wéér nét niet in.

Ondertussen begon Wijster steeds vaker de tweede bal te winnen. De druk nam toe. Een schot van afstand ging nog gevaarlijk naast de kruising, en een schitterend doelpunt in de verre hoek werd afgekeurd omdat een speler “los!” riep tijdens het schot – een zeldzaam, bijna komisch moment.

Jari kreeg in de 82e minuut nog een kopkans na een mooie voorzet van Finn, maar de bal ging hoog over. Het bleef bibberen tot diep in de slotfase.

En toen kwam hét moment. De 90e minuut. Counter. Tim wordt diep gestuurd. Verdediger op z’n hielen, maar Tim houdt ‘m buiten. Net buiten bereik, net slim genoeg. En dan: een glijpartij, voorbij de keeper, bal tegen het net. 2-0. Opluchting. Euforie. Zwaaiende armen. Vuisten in de lucht. Het hele team viel over hem heen.

Het slotakkoord: Bert Solo brengt de Boys aan het dansen

Maar toen, toen kwam het echte hoogtepunt. Terwijl de dug-outs afkoelden en de lucht donkerder werd, kwam er plots muziek over het veld. De eerste tonen van de palingsound galmden uit de speakers, en daar stond-ie: Bert Solo. De zingende held. De man met de microfoon, de flair en de snik.

En ja, we moeten het toch zeggen: Bert ging solo beter dan invaller Sander. Maar ach, Sander heeft al zoveel voor de club gedaan – die mag wat ons betreft elke week een mindere helft draaien zolang hij zijn schoenen blijft aantrekken. De tent stond in ieder geval op z’n kop. Zingende spelers, klappende supporters, kinderen dansend in de dug-out. Als er een VAR was voor sfeer, had die hier meteen de vlag omhoog gegooid voor: 100% geslaagde middag.

Volgende halte: Nieuwleusen

Maar het vizier moet alweer vooruit. Aanstaande zondag wacht Union Sport Vereniging Nieuwleusen – een ploeg waartegen het zeker geen vrije middag wordt. Toch reizen de Boys erheen met iets wat geen trainer kan trainen: vertrouwen. Acht wedstrijden ongeslagen, een team dat voor elkaar knokt, een keeper die als laatste man onpasseerbaar lijkt, en een captain die letterlijk én figuurlijk het voortouw neemt.

Witteveen leeft. Witteveen bouwt. En bovenal: Witteveen blijft punten pakken.