Sommige middagen zijn niet zomaar wedstrijden, ze worden kleine legenden. Zaterdag in Witteveen was er zo eentje. Acht wedstrijden ongeslagen na promotie, een keeper in goddelijke vorm, een aanvoerder die zijn ploeg op sleeptouw nam, én – alsof dat nog niet genoeg was – een optreden van niemand minder dan Bert Solo. Wie erbij was, weet: het was een dag waar voetbal en dorpsgevoel naadloos in elkaar overgingen.

De wedstrijd: een tactisch schaakspel met een held in doel

De Boys begonnen in een flexibele 4-3-3, maar met Rob in de spits die zich regelmatig liet uitzakken, leek het vaak meer op een 4-4-2.

De eerste kans van de wedstrijd was voor Wijster in de 27e minuut. Een vlot lopende aanval over rechts eindigde met een teruggetrokken bal op de rand zestien, gevolgd door een strak schot richting de verre hoek. Maar daar was hij: Nick H., de levende muur. Met een katachtige reflex tikte hij de bal uit de hoek. Een redding van formaat, en de eerste van meer.

Twee minuten later volgde de beloning aan de andere kant. Tim stuurde Jari weg op links, die scherp voorzette op Finn. Die bleef koel en tikte beheerst de 1-0 binnen. Een aanval uit het boekje. De tribune explodeerde. Bier vloog. Spieren spanden. Hartslag omhoog.

De eerste helft bleef levendig: twee scherpe corners van Thijs zorgden voor gevaar, en Wijster kreeg nog een kansje via een korte kaats door het centrum, maar het schot vloog hoog over. In blessuretijd van de eerste helft volgde nog een moment van dreiging van Finn na een afgeslagen corner – zijn schot was te slap, zonde, daar had meer ingezeten.

En toen, vlak voor rust: paniek bij de Boys. Een steekbal door het centrum leek dodelijk, maar Luuk, koel als een bevroren colaatje, tikte de bal nét voor de inkomende aanvaller weg. Cruciaal. Rust met 1-0.

De tweede helft: druk, reddingen, en een vleugje humor

Na de thee kwam Sander erin voor Rob. En hoewel hij niet de meest opvallende invalbeurt op zijn naam schreef, kreeg hij wél nog een hoofdrol in het slotakkoord van de dag – zij het ongewild (maar daarover straks meer).

Wijster kwam met hernieuwde energie uit de kleedkamer. Hun nummer 9 kwam verrassend mee naar voren en haalde uit van afstand: een verraderlijke zwabberbal die rakelings gevaarlijk leek, maar daar stond weer die man met de handschoenen: Nick. Alsof hij de bal al kende uit een vorig leven.

In de 58e minuut kreeg Wijster een enorme kans: voorzet vanaf links, bal werd goed teruggelegd en van zo’n twaalf meter volgde een knal laag… maar weer was het Nick die met vaste hand en stalen blik de boel in toom hield.

De Boys kwamen er af en toe razendsnel uit. In de 61e minuut ving Finn een hoge bal, legde netjes terug op Jari, maar diens schot werd op het nippertje geblokt. Het zat er wéér nét niet in.

Ondertussen begon Wijster steeds vaker de tweede bal te winnen. De druk nam toe. Een schot van afstand ging nog gevaarlijk naast de kruising, en een schitterend doelpunt in de verre hoek werd afgekeurd omdat een speler “los!” riep tijdens het schot – een zeldzaam, bijna komisch moment.

Jari kreeg in de 82e minuut nog een kopkans na een mooie voorzet van Finn, maar de bal ging hoog over. Het bleef bibberen tot diep in de slotfase.

En toen kwam hét moment. De 90e minuut. Counter. Tim wordt diep gestuurd. Verdediger op z’n hielen, maar Tim houdt ‘m buiten. Net buiten bereik, net slim genoeg. En dan: een glijpartij, voorbij de keeper, bal tegen het net. 2-0. Opluchting. Euforie. Zwaaiende armen. Vuisten in de lucht. Het hele team viel over hem heen.

Het slotakkoord: Bert Solo brengt de Boys aan het dansen

Maar toen, toen kwam het echte hoogtepunt. Terwijl de dug-outs afkoelden en de lucht donkerder werd, kwam er plots muziek over het veld. De eerste tonen van de palingsound galmden uit de speakers, en daar stond-ie: Bert Solo. De zingende held. De man met de microfoon, de flair en de snik.

En ja, we moeten het toch zeggen: Bert ging solo beter dan invaller Sander. Maar ach, Sander heeft al zoveel voor de club gedaan – die mag wat ons betreft elke week een mindere helft draaien zolang hij zijn schoenen blijft aantrekken. De tent stond in ieder geval op z’n kop. Zingende spelers, klappende supporters, kinderen dansend in de dug-out. Als er een VAR was voor sfeer, had die hier meteen de vlag omhoog gegooid voor: 100% geslaagde middag.

Volgende halte: Nieuwleusen

Maar het vizier moet alweer vooruit. Aanstaande zondag wacht Union Sport Vereniging Nieuwleusen – een ploeg waartegen het zeker geen vrije middag wordt. Toch reizen de Boys erheen met iets wat geen trainer kan trainen: vertrouwen. Acht wedstrijden ongeslagen, een team dat voor elkaar knokt, een keeper die als laatste man onpasseerbaar lijkt, en een captain die letterlijk én figuurlijk het voortouw neemt.

Witteveen leeft. Witteveen bouwt. En bovenal: Witteveen blijft punten pakken.