WITTEVEEN – Soms zegt de uitslag niet alles. Op een zonnige zondagmiddag, met de ziekenboeg voller dan het strafschopgebied bij een corner, stond een uitgedund Witteveense Boys tegenover het sterke Schoonebeek. Zelfs verzorger Henk moest noodgedwongen zijn waterzak overdragen aan collega Jacob, die – laten we eerlijk zijn – toch wat minder gevoel heeft voor dramatische entrées op het veld. Toch vocht Witteveen met alles wat het had. Het werd een duel van karakter, van bijna’s en van gebroken verwachtingen. Eindstand: volgt later, maar het verhaal gaat dieper.

Pijnlijke start, vroege hoop

De openingsfase toonde lef. In minuut twee stuurde Thijs met een lange bal Finn op avontuur. Die dreigde buitenom, trok binnendoor weg van zijn directe tegenstander, snelde voorbij de tweede met een subtiele voetbeweging, en had een vrije schietkans. Het stadion hield de adem in. Maar het schot, een zacht rollertje, belandde zonder gevaar in de handen van de doelman. Een gemiste kans die als voorbode zou gelden voor de middag.

Slechts vijf minuten later werd het stil langs de lijn. Danny – nog nagenietend van zijn verjaardag – greep naar zijn kuit. Zijn gezicht sprak boekdelen. Teneergeslagen verliet hij het veld, een aderlating voor het team en voor de balans. Nick Huizing nam zijn plek over.

Slag op het middenveld en bittere achterstand

Witteveen beet zich vast. In de 13e minuut viel een afvallende bal voor Luuk, die zijn innerlijke Van Basten naar boven probeerde te halen. Helaas koos de bal voor een andere route: recht in de handen. Even later weer een flits: Thijs met een magistrale crosspass op Luuk, die breed legde op Finn. Maar opnieuw werd het schot geblokt.

Het was Schoonebeek dat op voorsprong kwam in de 19e minuut, na een aanval over rechts. De bal werd slim teruggehakt vanaf de achterlijn en diagonaal binnengewerkt via de paal. 0-1.

De Boys rechtte de rug. Een corner van Thijs dwarrelde bij de tweede paal, waar Finn zijn kans rook – geblokt. De rebound viel voor de voeten van Tobias, die op een haar na de linkerpaal miste. Het zat niet mee. En dat zou het blijven doen.

Vlak voor rust: flits van schoonheid zonder beloning

Terwijl de eerste helft richting het einde kroop, kwam Witteveen nog één keer gevaarlijk door. Finn denderde nog maar een keer over de flank. De turbo erop, de tegenstander achterlatend met alleen zijn schaduw als gezelschap. Pass breed op Sander, die de bal nét kon doortikken naar Jari, die mikte met links en schoot hoog in de handen van de keeper. Prachtige aanval. Geen goal. Rust: 0-1 en een beetje frustratie.

Tweede helft: hoop, frustratie en de genadeklap

Met slechts één wissel op de bank – Dennis Middelbos – had trainer Kwint weinig keus. De formatie verschoof naar een 4-3-3 met Nick links, Sander centraal en Finn op rechts.

Al snel in de tweede helft moest keeper Nick direct ingrijpen na een schot in de korte hoek. Uit de daaropvolgende corner werd gevaarlijk over gekopt. Even later leek de gelijkmaker in de maak: Sander brak door, legde perfect op Senna, die met wat geluk de bal mee kreeg… Oog in oog met de keeper… maar helaas…

En zoals het vaker gaat in voetbal: als je zelf niet scoort, dan doet de ander het wel. Direct uit de grote kans voor Witteveen kwam een counter met een scherpe voorzet vanaf links die genadeloos werd afgerond. 0-2.

Terug in de wedstrijd

Waar anderen de handdoek zouden gooien, beet Witteveen van zich af. Finn vond Sander met een lage voorzet: 1-2! De hoop keerde terug. Het publiek ging er weer voor zitten.

Toch draaide de wedstrijd niet de goede richting op voor Witteveen. In minuut 76 werd balverlies op het middenveld fataal. Een flitsende counter van Schoonebeek, een geplaatst schot vanaf de rand zestien en het was 1-3. Een mentale tik.

Laat slotoffensief zonder loon naar werken

Toch bleef Witteveen komen. Finn met opnieuw een voorzet vanaf rechts, de keeper bokste de bal half weg, Senna pakt de rebound en… schiet de bal over. De bal miste net dat beetje liefde. Of zoals een supporter van Schoonebeek droogjes riep: “Daar had meer banaan in mutt’n.”

In de laatste minuut knokte Thijs zich nog één keer los, na een fabelachtige actie van Jari. Zijn schot van afstand miste kracht en precisie. De moed was er, de beloning bleef uit.

Conclusie: Witteveen verdient meer dan de uitslag doet vermoeden

Deze nederlaag doet pijn. Niet alleen vanwege de score, maar vooral omdat het anders had kunnen lopen. Een team dat met tape, karakter en liefde voor het spel overeind bleef tegen een sterke tegenstander. De man van de wedstrijd namens Witteveen was Thijs “Uitjes” Uineken die supporters van beide kanten heeft laten genieten van de vele mooie crosspasses. Nu niet naast je schoenen gaan lopen Uitjes.

Volgende week komt Kraggenburg op bezoek op De Roskamp. Hopelijk met minder tape, meer fitte benen en de immer betrouwbare hand van Henk weer aan de waterzak.